Mundżak chiński jest mało znanym dzikim zwierzęciem pochodzącym z podrodziny jeleniowatych. Żywią się roślinami-liśćmi, pędami czy owocami roślin. Mundżaki zazwyczaj są samotnikami, ale podczas okresu godowego łączą się w pary.
Aktywne są zazwyczaj w godzinach wieczornych i w nocy. Podczas zagrożenia wydają odgłosy szczekania. Samce są bardzo terytorialne i za wszelką cenę bronią swojego terytorium.
Jak wyglądają mundżaki?
Niewielkie zwierzę waży jedynie 12-15 kg, a jego długość nie przekracza 95cm. Samiec jest nieco większy od samicy. Posiada gęstą sierść, co pozwala na odporność na niskie temperatury. Kolor umaszczenia, jaki można spotkać, jest między jasnym a ciemnym brązem. Na głowie samca można zauważyć małe poroże, którego samica nie posiada. Poroże jednak nie wyrasta bezpośrednio z czaszki, ale z nasad, które są wydłużone i pokryte sierścią. U obu płci widoczne są wydłużone, białe kły. Poroże oraz kły służą do bronienia terytorium.
Jakie tereny zamieszkują te dzikie zwierzęta?
Mundżaka spotkać można w środkowych Chinach, południowych Chinach oraz na Tajwanie. Zazwyczaj zamieszkują lasy i zarośla. Niestety, przez kłusownictwo i niszczenie ich siedlisk, nie powodzi im się dobrze. Liczebność spada, a w Czerwonej Księdze ten gatunek widnieje jako narażony na wyginięcie. Mundżak występuje także w Wielkiej Brytanii, Japonii, Irlandii, Niemczech, Holandii czy Belgii ale jest to populacja jako gatunku obcego.
We Francji prawdopodobnie ten gatunek nie przetrwał. W Wielkiej Brytanii pojawia się na nowych terenach, kolonizuje także parki i ogrody, tereny podmiejskie i tereny rudealne.